Πάντα μου άρεσε να βγάζω φωτογραφίες. Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η φωτογραφία με γεμίζει. Με κάνει να ξεχνιέμαι και να χάνομαι μες στο χρόνο. Η δημιουργικότητά μου χτυπά κόκκινο κάθε φορά που προσπαθώ να βγάλω εις πέρας κάποιο από τα φωτογραφικά μου projects. Και ναι! Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουν την ομορφιά σε καθετί ή που τουλάχιστο προσπαθούν. Από εκείνους που παρατηρούν όλα αυτά που οι υπόλοιποι απλά αγνοούν. Η ζωή μας μια αστραπή. Ας μη βιαζόμαστε, όμως, τόσο. Ο κόσμος μας είναι ασύλληπτα όμορφος. Ανατολή, ηλιοβασίλεμα, πανσέληνος. Χρώματα παντού. Μια ζωγραφιά η φύση. Μα οι περισσότεροι από εμάς τρέχουν. Τρέχουν να προλάβουν. Σιωπή. Μέσα από τη φωτογραφία παγώνω το χρόνο. Ξαναγεννιέμαι. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ένας άλλος κόσμος απλώνεται ξαφνικά μπροστά μου. Είμαι εκεί. Το ζω. Βλέπω πια τον κόσμο με άλλα μάτια. Σήμερα με θεωρώ πολύτεκνη. Κάθε φωτογραφία μου κι ένα από τα παιδιά μου. Κάθε ένα από αυτά έχει κάτι να σου πει, κάτι να σου σιγοψιθυρίσει στο αυτί. Μια ιστορία. Μικρή ή και λίγο πιο μεγάλη. Ευχάριστη ή ακόμα και δυσάρεστη. «Μία εικόνα, χίλιες λέξεις» δε λένε; Κάπου εδώ οι σκέψεις μου έφτασαν στο τέλος (τους). Η ώρα πέρασε. Γράφοντας αυτό το άρθρο χάθηκα πάλι εκεί, όπου μου αρέσει να χάνομαι. Στον κόσμο της φωτογραφίας. Ελπίζω να χαθήκατε κι εσείς μαζί μου και … να σταματήσετε από εδώ και στο εξής να βιάζεστε. Ψάξτε για το καταπληκτικό μες στο συνηθισμένο. Είμαι σίγουρη πως αν προσπαθήσετε, έστω και λίγο, θα το βρείτε.